
Pak je geluksmomenten: het verhaal van reisbegeleider Martijn
Sicilië en Slovenië stonden op mijn 'reisbegeleider lijst', van noSun, afgelopen zomer. Wat heb ik daar mooie herinneringen aan. Beide…
Op naar Schotland! Een reisverslag.
Al dagen voor de reis was iedereen al actief op het forum. Er werden allerlei problemen voorgelegd zoals het matjesprobleem, schoenenprobleem, krultangprobleem, muziekprobleem en natuurlijk het overbekende wcpapierprobleem. Het was een leuke manier van kennis maken en we waren benieuwd hoe iedereen in het echt was. Wij waren vooral nieuwsgierig of de chipsfabrikant iets lekkers mee zou nemen…
Bepakt en bezakt en vol zenuwen over de juiste slaapmatjes stonden wij, natuurlijk te vroeg, in Hoek van Holland. Iedereen die langs kwam, werd gekeurd op noSun kwaliteiten. Toen we de andere 6 noSunners hadden gevonden, was het wachten op het busje met de reisbegeleider met de niet te missen gele jas! Na een tijdje kwam er een busje langs, maar nee dat kon hem niet zijn, want geen gele jas! Arjen stapte uit en hij bleek toch een van ons te zijn. De slaapmatjes, slaapzakken, grote tassen, wandelschoenen, kussens, kortom de hele zooi werd ingeladen in onze 9-persoonbus en gelukkig konden we alle 9 ook nog mee! Eenmaal in de bus, had iedereen er veel zin in, al was het nog een beetje aftasten. Het ijs was al snel gebroken toen de beroepen ter sprake kwamen. “Jij bent toch die chipsbakker?” Maar dat viel vies tegen, het waren helemaal geen lekker chips!
Nadat we ons paspoort hebben laten zien, mochten we eindelijk de boot op. De zee was wild en de boot ging aardig op en neer en wij dus ook! Eenmaal in Engeland hadden wij ons ontfermd over de kaart en de kortste route naar Cambridge werd door ons uitgestippeld. Daar dacht de routeplanner van Wout echter anders over, maar wie had er nu gelijk? In het schemerdonker vonden we de camping, het tenten opzetten kon beginnen. Na de uitleg van Arjen over de kleurcodering van de tentstokken begonnen we vol goede moed aan de klus. Maar ja, hoe zie je het verschil tussen rood en oranje in het inmiddels pikkedonker? En die tentstokken lijken toch echt te lang. Maar na lang zwoegen, stonden alle tenten dan toch overeind en konden we eindelijk als echte campeerders op ons matje neerstrijken.
Na een wat korte nacht stonden we toch fris en fruitig op. Klaar voor een lange dag in de bus. Doordat er door sommige mensen getwijfeld werd aan onze kaartleeskwaliteiten werden wij verbannen naar de achterste bank. Halverwege de lange rit zagen wij een mooi grasveld om onze pasgekochte voetbal uit te proberen. Goed voor de nodige lichaamsbeweging! Laat in de middag kwamen we aan in Stirling, eindelijk in Schotland. En de tent opzetten gaat een stuk makkelijker bij daglicht! Tegen etenstijd konden we dan eindelijk het spiritusstelletje uitproberen, dat is wel even anders dan een keramische kookplaat. “Kookt dat water nou nog niet? Nee de spiritus is alweer op!” De eerste maaltijd in de buitenlucht smaakte prima. ‘s Avonds naar Stirling waar we alvast een blik konden werpen op Stiring Castle. En daarna de pub in, de groep begon aardig los te komen. Na een gezellige avond in de pub zocht iedereen de tent weer op. De tweede nacht begon het matje en de tent al te wennen.
Een gedeelte van de groep begon de dag met een beklimming van één of ander berg(je). De anderen zorgden ondertussen voor een lekker ontbijtje. Al snel was het tijd om te vertrekken. Stirling Castle wachtte op ons. Bij het kasteel kregen we een rondleiding middels een koptelefoon. We kregen een hoop informatie te horen en ook een aantal verhalen die over het kasteel te ronde gingen. Daarna lieten we Stirling alweer achter ons en gingen we op weg naar de Ben Nevis (eindelijk een echte berg). In de namiddag bezochten we een whiskeystokerij waar we een rondleiding kregen van een ‘zeer enthousiaste’ Schot. “Wat zegt ie nou?” Na de tour mochten we genieten van een overheerlijk glas whiskey (sterk spul hè!) Nu was het tijd om de camping op te zoeken, die aan de voet van de Ben Nevis gelegen was. Hier maakten wij kennis met het fenomeen midges. In het begin dachten we nog wat een vervelende fruitvliegjes, maar al snel bleek dat zo’n klein beestje gemeen kon steken.
We verlieten de camping, maar we zouden hier nog terugkeren. Deze dag gingen we op weg naar Plockton. De Middellandse Zee-stroming klonk ons als muziek in de oren. Het was aangenaam vertoeven in het zonnetje met fish en chips voor ons neus. Hier hebben we een boottocht gemaakt om zeehonden te gaan spotten. En die zaten er genoeg! Onderweg naar de camping kwamen we nog een kudde bange schapen tegen die geschoren werden. Typisch Schots.
De camping was nog even zoeken want welke campingbaas wil nou een clubje 22-34 jarige vakantiegangers een plekje bieden.
Op de eindelijk gevonden camping maakten we het met z’n allen gezellig door spelletjes te spelen. Hier kwamen we de midges weer tegen, gelukkig had iemand al 2 netjes gekocht om je hoofd te beschermen. In het begin lachten we hem uit, maar daarna vochten we om het reservenetje.
Na vertrek meteen een outdoorwinkel bezocht om zo’n felbegeerd muggennetje te veroveren. “Midges, kom maar op!”We gingen op weg naar Ullapool waar we twee nachten zouden blijven. Dus tijd om te wassen. Alle onderbroeken werden verzameld, maar ja welke is nou van wie?Op die camping hadden we een mooi plekje aan het water gevonden. Ideaal voor een barbecue. De mannen zouden deze keer dus voor het eten gaan zorgen. Of ze deze klus zouden volbrengen wachtten wij vol spanning af… Halverwege de barbecue hadden de mannen het te druk met eten dus konden wij het overnemen.In een plaatselijke pub een biertje gedronken met z’n allen en toen weer lekker in ons bedje gekropen.
Na een heerlijk ontbijt met vers gehaalde croissantjes waren we er klaar voor. We gingen een zware mountainbiketocht tegemoet, of zoals Arjen het noemde, “we gaan gewoon een stukje fietsen”. Nou we hebben het geweten. Na het eerste heuveltje liepen we al buiten adem met de fiets aan onze hand. Het zware stuk zou nog komen… De eerste keerde om, maar de anderen wilden zich niet laten kennen. Vanwege tempoverschillen werd de groep in tweeën gesplitst maar via walkie-talkies hadden we contact met elkaar.
En uitgerekend vandaag kregen we onze eerste Schotse regenbui op ons dak. Tot overmaat van ramp vond iemand het nodig die nacht ervoor een hek op onze route te plaatsen. Maar ook door dit obstakel lieten wij ons niet uit het veld slaan. Daarna werd het pad wel zeer onbegaanbaar en werd er besloten terug te keren.
Moe maar voldaan gingen we ‘s avonds uiteten. Terug op de camping was het tijd voor koffie, dat is wel lastig koffiedrinken met een netje over je hoofd! Door sommige campinggasten werden we wel raar aangekeken, maar we lieten ons niet kennen. Met onze grote mond riepen wij dat we ook wel met dit netje naar de pub durfden te gaan. En dus werd de weddenschap afgesloten. Wij met een netje op naar de pub, dan betaalden zij een drankje en het drankje smaakte goed!! Terug op de camping was het tijd voor een kampvuur. Maar ja met 1 stok en een hoop zeewier kom je niet erg ver. Uiteindelijk werd zelf de rol wc-papier opgeofferd om nog een beetje vuur te krijgen. Jaja we waren met echte padvinders op vakantie. Na 5 minuten gaven we de moed op en gingen we naar bed.
Vandaag weer een lange rit voor de boeg. Onderweg zouden we stoppen bij Handa Island, een eiland met vele soorten zeldzame vogels. Met een bootje werden we er naar toe gebracht. We kregen daar wat informatie over de vogels (zoals papegaaienduikers) en de wandeltocht zou ongeveer 4 uur gaan duren. Anderhalf uur later (!!!) waren we op weg terug naar het vaste land. Wat een tempo hebben die mannen! We hebben bijna geen vogel gezien!
Terug in de bus was het nog een klein stukje rijden naar de camping in Durness waar dat weekend High-Land games werden gehouden. Durness was de meest noordelijke plaats die we aandeden en dat was aan de temperatuur te voelen ook! Maar met vijf lagen over elkaar was het best te doen. ‘s Avonds bezochten we een lokaal feest, nog best moeilijk dat Schotse dansen op doedelzakmuziek. En al weer was er een dag voorbij.
Het koude Durness achter ons latend, gingen we op weg naar Aviemore. Wegens goed gedrag mochten wij dit keer een plekje naar voren, goh wat was dat gezellig! Onderweg veel gezien en laat in de middag kwamen we aan in Aviemore. Besloten werd dat de mannen de tent op gingen zetten en dat de vrouwen + Arjen boodschappen gingen doen. Na een heerlijke maaltijd met chocolademouse toe, werd besloten om zomerse sferen op te zoeken. In Aviemore was namelijk een Hawai-party. Langzaam gingen de lagen kleren uit en het feest kon beginnen.
Na zo’n week in Schotland begin je je toch wel af te vragen of het gerucht over wat er nou onder een kilt zit waar is… Op die avond zijn we achter de waarheid gekomen. Meer kunnen we hier niet over loslaten.
Na een groepsvergadering van vele uren werd besloten dat we geen zin hadden in het “optionele” mountainbiken. We hadden nog last van zadelpijn van de vorige keer. De vraag was wat we dan gingen doen. De opties waren: zwemparadijs, wildpark, openluchtmuseum en paardrijden. De spullen werden ingepakt en de groep zou in tweeën gesplitst worden. Bij het openluchtmuseum aangekomen bleek dat het gesloten was op zondag en dus gingen we met de hele groep naar het wildpark. Daar raakten we erg onder de indruk van de vele bijzondere diersoorten: eekhoorns, katten, eenden, herten en nog meer! Voor het wild-effect waren er ook nog wolven en bizons. Na dit park vertrokken we naar Inverness. Daar hebben we een hele gezellige camping gevonden. Het record tent opzetten werd weer verbeterd en wij overtroffen onze kookkunsten. Daarna was het toch echt weer tijd om te gaan wassen. De droger was niet optimaal. Hadden we nou allemaal maar kanten strings want die werden wel droog! Maar de kooktent voldeed ook als droogplaats. ‘s Avonds gingen we ballonnen opblazen omdat iemand in de groep de volgende dag jarig zou zijn. Toen hij eindelijk in zijn tent lag, konden we beginnen met versieren. Met duketape en leukoplast werden de ballonnen aan zijn tent vastgemaakt. Wij waren benieuwd naar zijn reactie…
Wat was de jarige job blij verrast. Bij het ontbijt werd hij luid toegezongen door de groep. Wat kennen die twee juffen toch veel liedjes! Er kwam geen eind aan! Voor sommige mensen met een ochtendhumeur (wij noemen geen namen) was het een beetje te veel vrolijkheid op de vroege ochtend. Maar dat mocht de pret niet drukken. Vandaag ginen we eindelijk weer eens een grote stad in. Wat een verademing dat shoppen, we waren niet te houden. De groep werd in tweeën gesplitst. Nadat we alle winkels van binnen hadden gezien, was het weer tijd voor een beetje cultuur. Op naar het kiltmuseum. We troffen daar een Schotse Nederlander aan met wie we nog ‘Nederland oh Nederland’ hebben gezongen (Nederlandse tekst Schotse melodie) In het museum leerden we van alles over de geschiedenis van de kilt en de manier van dragen, maar daar wisten we natuurlijk al heel veel van…
Het werd nu toch wel tijd om de gekochte ansichtkaarten op te gaan sturen, “maar ja, waar is het postkantoor?” In ieder geval niet in de Postofficestreet. “Rare mensen die Schotten”Om 17.00 uur troffen we elkaar weer. Ook die groep had aardig gewinkeld: t-shirts, petjes en tot overmaat van ramp had ook iemand een doedelzak gekocht.Op de camping was het tijd om pannenkoeken te gaan bakken. We hadden immers een jarige onder ons. Vele kapotte keukenattributen later was het beslag klontjesvrij (ahum). Het bakken kon beginnen. Ondertussen werd er flink op de doedelzak geoefend. Daar heb je nog best een flinke longinhoud voor nodig.
Tip: stop met roken.
Na dit feestmaal was het tijd voor koffie met taart. Natuurlijk hadden we ook aan de kaarsjes en een cadeautje gedacht.We kregen bezoek van een aantal Schotten die op de doedelzakgeluiden afkwamen (of was het alleen het gepuf). Hun kleinzoon zou ons wel even laten horen hoe het echt moest. Wat een talent had hij!Na een diepzinnig gesprek bij kaarslicht ‘lazen’ sommigen nog wat voordat ze gingen slapen.
Jammer maar helaas, ook deze camping lieten we achter ons. Op naar Lochie of was het nou Nessie. Onderweg hadden sommige van ons nog zin om paard te gaan rijden. Gelukkig voor ons was dit ‘optioneel’. De rest van de groep ging op weg naar het Loch Ness visitor-centre. Waar op bijzondere wijze het mysterie werd ontrafeld. Maar of hij nou wel of niet bestaat, wij zijn er nog niet over uit…
Daarna zijn we eventjes langs het meer gereden. En we zagen hem toch echt met onze eigen ogen. Of was het nou toch een boot?
Ook wilden er twee nog even pootjebaden in het wereldberoemde water. Was wel erg koud hoor. Toen ook de paardrijders klaar waren met hun avontuurlijke tocht, gingen we op weg naar Fort William (naar de camping bij de Ben Nevis).Vanwege de regen even de stad ingedoken. En om op te warmen namen we een high tea. Dit bleek jammer genoeg gewoon thee met fish en chips te zijn. In de regen onze tent opgezet en na het eten zijn we allemaal vroeg naar bed gegaan, we moesten immers uitgerust aan de grote beklimming beginnen.De zenuwen sloegen bij sommigen al toe…
Om 7 uur werden we liefdevol gewekt door onze wekservice. Tot onze grote schrik/geluk hingen er dikke wolken om de Ben Nevis. Onze zorgzame reisleider vond het niet verantwoord om de berg op te gaan (goede beslissing Arjen).
Het alternatief was een wandeling door de Glen Nevis, maar vanwege de regen van de afgelopen nacht was het glibberen en glijden. Gelukkig hadden we onze helpende hand Arjen, die ons over alle obstakels heenhielp. Toen we tot onze enkels in het water stonden, hadden we het ergste al gehad. De terugweg was een beter begaanbaar pad. Trots op onszelf dat we deze tocht hadden volbracht, kwamen we terug op de camping. Daar besloten twee mensen toch nog even een stukje Ben Nevis te gaan beklimmen, het weer was inmiddels opgeklaard. Wij voelden er meer voor om met de plaatselijke bus nog even de laatste souvenirs in te slaan. We konden de bushalte niet vinden, maar ook met zwaaien en springen kun je een bus laten stoppen. In de stad geslaagd en met een voldaan gevoel op weg terug. Op de camping waren ook de bergbeklimmers veilig teruggekeerd. Na zo’n drukke dag had niemand meer zin om te koken en dus werd er pizza gehaald. En zo eindigde onze laatste dag in Schotland.
De vakantie zat er bijna op, we gingen weer op weg naar Engeland. Nog even een toeristische route door Edinburgh en vervolgens door naar Blackpool. Omdat we ‘s avonds uit eten zouden gaan, moesten we dit keer zelf onze tent opzetten. En wat bleek, de haringen moesten op een bepaalde manier in de grond. We zouden die laatste nacht samen in de tent slapen en dankzij Arjen konden we er met een gerust hart in. Met z’n allen nog even de supermarkt in gegaan om de laatste typisch Engelse producten te kopen voor het thuisfront. Daarna hebben we een restaurantje gezocht in Blackpool. Wat een hoop kleurrijke lampjes in Blackpool, maar de restaurants waren niet echt sfeervol. Gelukkig hadden we chocoladetaart als toetje en dat maakte het ruimschoots goed. Op de terugweg zijn we nog op de pier geweest en een paar ‘gekken’ besloten om zich omhoog te laten schieten in één van de attracties. Bij de lancering werd heel Blackpool opgeschrikt, wat kunnen die drie hard gillen! Na deze adrenalinestoot gingen we terug naar de camping en brak toch echt de laatste nacht van de vakantie aan.
We moesten vroeg op want alles moest geteld, schoongemaakt en geveegd worden voor de volgende Schotlandgangers. Toen dat gebeurd was, gingen we met z’n allen de bus in, waar een stressvolle reis begon. Zouden we de boot wel halen? Natuurlijk waren we ruimschoots op tijd en mocht Marjolein de skihut cd eindelijk opzetten. Dat was gezellig! Op de boot ons laatste geld uitgegeven (“wat kunnen we kopen voor 13 cent?”). Wij hadden met z’n tweeën een cadeautje gekocht om Arjen nog eens goed te bedanken. Hij was tot tranen toe geroerd, echt een gevoelsmens!
De boot was bijna in Hoek van Holland, tijd om voor de laatste keer de bus in te gaan. “Hé, maar wat is dat nou? We zijn er eentje kwijt. Hebben we hem de hele vakantie goed in de gaten gehouden, ontglipt hij ons toch nog in de laatste 5 minuten.” Nadat we onze verloren zoon weer in onze armen hadden gesloten reden we de boot af, weer op Nederlands grondgebied. Daar stonden dolenthousiaste familieleden ons op te wachten. De bagage werd uitgeladen en moment was daar, we moesten afscheid nemen. Maar niet voor lang want we zouden elkaar zeker weten terug zien op een reünie!
Word reisleider bij noSun
Denk je jouw enthousiasme over één of meerdere van onze bestemmingen over te kunnen brengen op een groep? Dan willen we je graag uitnodigen om te solliciteren naar de functie van reisbegeleider groepsreizen!
Handige reiskalender
Heb je al besloten in welke periode je op vakantie gaat? Met behulp van de noSun reiskalender kun je makkelijk zien welke singlereizen op welk moment in het jaar vertrekken. We reizen het hele jaar door, alle seizoenen komen aan bod.