Inspiratie
Rugzak of koffer? Kies jouw praktische reismaatje
Welke tas kies je? Dacht jij aan een koffer, een grote backpack of een kleine weekendtas? Misschien ben jij meer…
Tjalyna werkt bij noSun op kantoor. Eindelijk mag zij voor noSun mee als groepsbegeleider, en wel tijdens een fantastische reis naar het mooie Zweden. Benieuwd of zij een echte reisbegeleider in de dop blijkt te zijn? Lees snel verder!
Check! Ik kan het nu afvinken van mijn bucketlijstje… Reisbegeleider!
Eindelijk is de tijd daar, ik mag mee naar Zweden om daar samen met collega reisbegeleider Jasper “Het Zweeds najaar avontuur” te begeleiden. Doordat ik bij noSun op kantoor werk, ken ik de reis van binnen en buiten. Ook was ik al eens bij de accommodatie in Zweden geweest. En organiseren we ieder jaar het trainingsweekend voor al onze reisbegeleiders, dus ik dacht dit ga ik wel ff doen! Met gezonde spanning zie ik Jasper een dag voor vertrek in een hotel bij Schiphol. Daar hebben we nog even de tijd om het één en ander door te spreken. Ik kan je vertellen dat was nodig ook! Juist omdat ik alles al weet, ging er nogal onvoorbereid in (niet heel handig kan ik je vertellen). Aard van het beestje zeg maar;) Jasper had binnen no-time al door, dat de verschillen tussen ons, juist heel goed konden uitpakken. Mijn onbezonnen enthousiasme en energie en zijn gestructureerde/gecontroleerde aanpak en tevens veel ervaring waren precies de ingrediënten die we nodig hadden voor deze reis. Tijdens deze avond dacht ik al vaak (zei het niet hardop) ‘holymoly’ dit is niet zomaar even wat. Ik voelde gelijk een grote druk en hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Maar Jasper stelt me tijdens het gesprek gerust en samen gaan we dit fixen!
Spannend… het gaat nu echt beginnen!
Met een dubbele groep vliegen we de volgende ochtend naar Stockholm. We hebben even een kort momentje om de reizigers te begroeten bij de gate. Maar het echte voorstellen doen we in Zweden op een iets intiemere plek dan in de mensenmassa van Schiphol. Die intiemere plek bleek de parkeerplaats van de autoverhuur te zijn. Maar dikke prima, want we zijn in Zweden! En de ‘Indian sun’ schijnt!
We stappen beiden met onze eigen groep in de minibus, tijdens de 5 uur durende rit kunnen we elkaar vast beter leren kennen. Op voorhand was ik best een beetje gespannen voor deze rit, want wat nou als niemand zou kletsen met elkaar en ik als reisbegeleider dan het gesprek gaande moest houden én auto rijden tegelijk (inclusies 8 mensen die je graag levend wil overbrengen). Maar dit was helemaal niet nodig en iedereen kletste er op los 5 uur lang. Het vloog voorbij!
Eenmaal aangekomen bij de camping staan Peter en Hilje (eigenaren) klaar met een heerlijk diner voor ons in de gezellige kiosk. De huisjes worden verdeeld en nadat iedereen geïnstalleerd is beginnen we de avond met informatie over de rest van de week en daarna spelletjes en fijne gesprekjes. Meteen al hangt er een ontspannen sfeer en iedereen doet mee en hoort erbij. Super fijn!
De volgende ochtend melden Jasper en ik ons bij de kiosk, want we helpen mee om het ontbijt (ook diner trouwens) klaar te zetten. Hier zijn de verschillen duidelijk zichtbaar, want ik met mijn horeca achtergrond wil dit tot in de puntjes netjes hebben staan. En Jasper voelt dat minder (zeg ik netjes). Hier begint dan ook onze “strijd” naar Peter om het zo goed mogelijk te willen doen. De overdreven aanpak tijdens de rest van de reis blijft bij zowel Peter als de rest van de groep bij. Wat hebben we er wat afgelachen tijdens deze “corveediensten”. Doordat we zo goed konden lachen en samenwerken had dit uiteraard ook zijn uitwerking op de rest van de groep, want die gingen ook goed op onze energie.
De kop is er af!
Na het ontbijt starten we met onze eerste activiteit ‘Indian Summer fjällwandeling’. Na een rit van een half uurtje komen we aan in een prachtig natuurgebied dichtbij de bomengrens. Misschien wel leuk om te vertellen dat er tijdens elke rit iemand anders bij mij voorin mag zitten. Ik had bedacht dat diegene dan ook de muziek mocht kiezen, op die manier kon ik gelijk iemand beter leren kennen. En iedereen heeft wel wat met muziek en zo kom je ook op de leukste gesprekken. Tussen het meezingen door kon ik een vragenvuurtje op ze afvuren. Pakte goed uit, dus tip van flip;) Alles is voorbij gekomen, van smartlappen tot metal en van hiphop tot dance.
Afijn, na een prachtige wandeling en kampvuurtje tijdens de pauze, waren we weer op de terugweg naar de camping mét een nieuwe “gast” op de bijrijdersstoel. Eenmaal op de camping aangekomen kon iedereen zich weer opfrissen, de sauna pakken, dutje doen of een spelletje doen. Want het is immers vakantie!
Eigenlijk is elke dag weer een feestje, want je gaat weer iets tofs doen! Je leert elkaar steeds beter kennen en je bent in een prachtig land! Ik kreeg daarom ook regelmatig de vraag van de reizigers: “Tjalyna, voelt het voor jou ook als vakantie?” en ik zeg eerlijk “Nee, niet echt eigenlijk, want het voelt wel echt als werk, je staat continu aan en buiten beeld zorg je dat alles soepel verloopt. Maar natuurlijk op momenten (tijdens activiteiten bijvoorbeeld) voelt het wel even als vakantie.”
‘Ik vertrek’?
Het is mooi om te zien dat ongeveer tijdens de helft van de week, je een beetje snapt hoe iedereen in elkaar zit. En dat ze dat ook bij elkaar zien. Heel natuurlijk uiteraard, maar het viel me toch op. De “kat uit de boom kijkers” zijn ineens ook meer aanwezig en de gesprekken gaan van oppervlakkig wat meer de diepte in. Super mooi proces om bij te zijn. Gelukkig is de humor in deze groep ook lekker aanwezig. Ik houd zelf ook wel van een grapje links en rechts, dus dat komt mooi uit:)
We hebben gedurende de week een aantal activiteiten met aparte groepen gedaan, zoals de quadsafari, fatbiken, elandsafari en het paardrijden. Dit was prettig om met je eigen groepje te doen. Even wat meer aandacht voor elkaar om vervolgens in de avond weer samen te zijn met de andere groep.
Tijdens de quadsafari had ik de opdracht gekregen om naar een pauze plek te rijden. De groep ging vast rijden en een half uurtje daarna vertrok ik mét de instructies van Peter; “maak maar vast een kampvuurtje aan, dan nuttigen we daar straks de koffie met chocolade koekjes”. Super leuk, ga ik doen! Met een landkaart die ik mee kreeg (wie gebruikt dit nog dacht ik toen) ging ik op pad, alleen! De route die Peter me had uitgelegd, was ik halverwege compleet kwijt. Op gevoel ging ik maar een beetje verder rijden, en dát moet ik dus niet doen. Je raadt het al VERDWAALD! Gatsie hier had ik dus echt geen zin in, want ik moet daar op tijd staan mét kampvuur en koffie. Met lichte stress zet ik de bus aan de kant en probeer toch maar eens de landkaart (toch niet voor niets meegekregen) maar kom daar helemaal niet uit. Wat nu….?? En net of er wonderen bestaan scheurt de groep met de quads langs me heen, ik erachter aan uiteraard en zo kwam ik uiteindelijk bij de pauze plek. De groep had het niet echt door en wist ook niet dat ik daar klaar had moeten staan, maar Peter moest wel lachen uiteraard.
Na de koffie ging de groep verder en kreeg ik de opdracht om naar de houthakkers hut te gaan waar we zouden overnachten. Maar eerst terug naar de camping om de rugtassen en de boxen voor eten voor de overnachting op te halen. Okido ga ik doen! Nadat ik mijn busje weer had volgeladen ging ik met frisse moed weer op pad, dit keer zou het goed gaan (zei ik tegen mezelf). Het zou een rit zijn van ongeveer 40 minuten, halverwege sloeg ik een relatief smal grindpad het bos in. Prachtig hier, dacht ik nog. Ongeveer na 10 minuten steeds dieper het bos te zijn ingereden, dacht ik bij mezelf dit klopt niet. Je gelooft het niet maar ik ben wéér verdwaald!! Ik kon hier niet omdraaien, niet naar links of rechts en ik zag in de verste verte geen teken van leven of een huis. Een licht paniekaanval kwam opzetten en ik begon nu ook dom te lullen tegen mezelf “wat nou als er een beer aankomt” of “straks wordt het donker en dan ben ik hier nog”. “Ooooohhh jee help!” Ik heb mezelf letterlijk even een klap in mijn gezicht gegeven om weer bij bedaren te komen en toen de landkaart er weer bij gepakt. Me echt even goed gefocust hierop en toen dacht ik, dit gaat me lukken! Hup Tjalyna! Lang verhaal kort; uiteindelijk wist ik waar ik was (en was ik best dicht in de buurt) ben ik snel naar de hut gereden, spullen uit auto ‘gegooid’ en heel snel een kampvuur gemaakt en er toen bij gaan zitten of ik er al uren zat! Hahaha…. De groep kwam letterlijk 2 minuten later aan scheuren. Pfffff…net op tijd;)
Om nog even op het paardrijden terug te komen….wat hebben we na de tijd gelachen zeg! Want ik had ‘in-side information’ gekregen dat de eigenaar van de ranch zo’n 10 jaar geleden heeft mee gedaan met het programma ‘Ik vertrek’ (wie kent het niet). Dit hebben we in de avond terug gekeken met z’n allen. En ik kan je vertellen we hebben krom gelegen van het lachen. Ik ga verder niets verklappen, maar kleine tip kijk het pas terug als je er geweest bent 😉
Met lichte stress zet ik de bus aan de kant en probeer toch maar eens de landkaart (toch niet voor niets meegekregen) maar kom daar helemaal niet uit. Wat nu….?
De dag voor vertrek hebben we nog een laatste activiteit met z’n allen gedaan. Forelvissen! Voor alle dames die niets met vissen hebben, dit is echt leuk om te doen! Alleen al de plek bij het meer is als een ansichtkaart. Ik kan het niet eens verwoorden zo machtig prachtig! We maken een kampvuurtje, roosteren onze worstjes voor de lunch en snoepen marshmallows als toetje. We hebben alles mee, koffie, thee, warme choco, koekjes, hengels, schepnetten, pieren, brood, viskoffers noem het maar op. Een echte outdoor dag die je niet snel weer gaat mee maken. Hebben we wat gevangen? Ja soort van, een aantal forellen vielen van de haak voordat ze binnen werden gehengeld, bummer. Maar wel een voorntje gevangen!
In de avond zouden we onze gevangen vissen grillen tijdens een BBQ, helaas konden we met dat ene voorntje geen 18 buiken vullen, dus hadden Peter en Hilje een heerlijk alternatief klaar staan.
De laatste avond is ook wel een dingetje trouwens….wij als reisbegeleiders hadden wat voorbereid om het fijn af te sluiten, want wat hebben we het super gaaf gehad. Alle hoogte puntjes kwamen weer even aan bod. En in het bijzonder heb ik mijn steun en toeverlaat collega Jasper bedankt.
Wat valt je op als reisbegeleider?
Het is mooi om te zien dat ongeveer tijdens de helft van de week, je een beetje snapt hoe iedereen in elkaar zit. En dat ze dat ook bij elkaar zien. Heel natuurlijk uiteraard, maar het viel me toch op.
Laatste dagie…snik…snik.
De volgende ochtend vertrekken we na het ontbijt weer richting Stockholm. Gelukkig kunnen we nog 5 uur lang met elkaar in de minibus zitten. Ook dat is zeker geen straf, we rijden langs de mooiste plekken en hebben fijne muzieklijstjes opstaan. Eenmaal aangekomen bij het vliegveld zetten wij de reizigers af bij de ingang en rijden we zelf door naar de autoverhuur om die in te leveren. We hebben afgesproken om elkaar weer bij de gate te zien. Hier zitten we dan…Peppie & Kokkie (Jasper en ik) vermoeid maar voldaan. Want het is echt intens zo’n week met allemaal onbekenden, nieuwe omgeving, de verantwoordelijkheid van een groep, iedereen een fijn gevoel willen geven, de activiteiten, nou gewoon alles zeg maar… We zitten beide met ons hoofd in de telefoon een beetje doelloos te scrollen. Opeens staat mijn groepje om ons heen, ze hebben iets voorbereid met elkaar, speciaal voor mij! Op dat moment moet ik mijn natte ogen even weg knipperen. Want ik ga natuurlijk niet een potje staan brullen op het vliegveld (ben een stoere meid). Maar even hoe lief!! Zoveel lieve woorden, dáár doe je het uiteindelijk toch echt voor.
Ik ben geslaagd voor reisbegeleider, hiephoi!!
Oja, en een dikke vette ‘shout out’ voor al onze reisbegeleiders!! Diepe respect voor jullie allemaal!! (had ik al, maar nu nog meer;))
